De gele en de rode kaart, het is alsof ze er altijd zijn geweest. Maar dat klopt niet. Ze deden pas hun intrede in 1966. We vertellen u graag hoe dat zo is gekomen…
Misschien werd een fout op de lokale voetbalvelden nog wel met de mantel der liefde bedekt, omdat de hoofdrolspelers in de plaatselijke competities dezelfde taal spraken. Maar op het wereldtoneel zoals het WK was het lastig voor scheidsrechters om uit te leggen dat er overtreding was gebeurd. De spelers werden als het te grof was van het veld gestuurd, zonder er veel woorden aan vuil te maken. In een wedstrijd tussen Chili en Italië in 1962 ging het grondig mis. Een Italiaan die eraf moest wilde niet. Scheidsrechter Ken Aston, een Brit, heeft het niet meer in de hand. Zelfs de politie komt op het veld om de gemoederen te bedaren.
De ordehandhavers nemen de speler die mocht vertrekken mee, maar de wedstrijd blijft uiterst bitsig. De politie moet in totaal drie keer op het veld komen, de wedstrijd gaat de geschiedenis in als de meest gewelddadige ooit. Aston gaat met scheidsrechterspensioen en wordt voorzitter van Internationale Scheidsrechterscommissie van de FIFA. In 1966 loopt het uit de hand op het WK in de kwartfinale tussen Engeland en Argentinië. Opnieuw een minder fraai voorbeeld van onsportief gedrag. Aston is de communicatieproblemen tussen spelers en scheidsrechters beu en komt met een nieuw systeem.
Waarschuwingen bestonden al en als het te gortig werd kon iemand van het veld gestuurd worden. Toch zijn de gele en rode kaarten de redding geworden. Een duidelijk bestraffingssysteem uit de koker van Ken Aston. Onderweg naar huis na de match tussen Engeland en Argentinië biedt een verkeerslicht inspiratie. Geel is een waarschuwing voor gevaar, rood betekent onmiddellijk stoppen. Hij vertelt het verhaal aan zijn echtgenote en die knipt uit karton twee kaarten in borstzakformaat. Sinds het bestraffingssysteem is ingevoerd in het voetbal keerde de rust op het veld terug.
Foto (c) Pexels.